Chłopaki (nie) płaczą, czyli szczepionkowe rozterki Filipa

Siedzimy w przychodni. Kolejka do pediatry długa na 4 dzieci, w dodatku jeden z tatusiów wepchnął się z córcią mówiąc, że musi odebrać syna ze szkoły. To dzień szczepień. Szczepimy i my. Pierwsza szczepionka Filipa „pozaszpitalna”, choć mały lada moment skończy już trzy miesiące. Zwlekaliśmy z tym poniekąd specjalnie, a poniekąd też z powodu katarku, który męczył go kilka tygodni. Zresztą pediatrzy też nam mówili, ze warto poczekać, że to wcale się nie spieszy, że mamy dwa lata na te pierwsze szczepionki... W końcu jednak się zdecydowaliśmy.
Płacz dzieci zza drzwi gabinetu lekarskiego to na maksa dobijająca sprawa. Skoro mój mąż ma ochotę założyć słuchawki na uszy, to co dopiero ja - matka. Czuję jak w klatce piersiowej bije mi serce. Za chwilę i moje małe będzie tak rzewnie kwilić. Ani pierś, ani butelka, ani smok, nic nie pomoże.

***

Już po.
Z samym wkłuciem nie było takiej tragedii jak myślałam. Wybraliśmy szczepionkę 6 w 1, więc, Bogu dzięki, kłuty był tylko raz - w lewe udo. Jak na mężczyznę zniósł to dobrze, choć bez chwilowego płaczu się nie obyło.  Ja za to spanikowałam. Niepotrzebnie, ale i mi łza pociekła po policzku. Może skumulowały się we mnie emocje pozostałych lamentujących dzieci. W każdym razie  do momentu wejścia do auta było dobrze. Później się zaczęło. Do domu wracaliśmy na syrenie, mimo że jazda autem do tej pory go zawsze uspokajała. Teraz musimy pilnować czy nie gorączkuje. Biedne dziecię. Mam jednak świadomość, że to dla jego dobra. Kolejne kłucie za dwa tygodnie - pneumokoki. Trzymajcie kciuki za Fifkę.