Mimi - historia prawdziwa o psiej udręce i szczęśliwym zakończeniu

Wczoraj był Dzień Kobiet, jutro Dzień Mężczyzny. A gdyby tak świętować każdego dnia i nie zwracać uwagi na to, kiedy musimy (bądź możemy) uszczęśliwić tę drugą osobę? Albo ustalić, że 364 dni w roku są świętami, w które przynosi się partnerce kwiatka, a jeden dzień wyjątkowo jest inny... To by było naprawdę coś. Po prostu być obsypywaną kwiatami każdego dnia w roku. Ach.

Okej. Poniosło mnie. Wracamy do rzeczywistości. Dziś dosyć szarej (ale z przebłyskami słońca), choć jak na końcówkę zimy - ciepłej. Przyjemnie wyjść na spacer z mężem, synkiem i pieskiem. Trzeba się cieszyć z małych rzeczy, a takie właśnie one są w gronie rodzinnym. Małe - wielkie rzeczy. No więc zebraliśmy się wszyscy, tym razem wyjątkowo bez Filipowej syreny po założeniu czapki - mega zdziwienie!

Mimi oczywiście musiała się utytłać w błocie i nie obyło się bez kąpieli. Dawno jej nie kąpaliśmy w domu, zawsze jeździmy do salonu Taya, gdzie groomerka robi naszej psinie prawdziwe SPA: trymowanie, strzyżenie, czesanie, kąpiel, pachnące spraye... No, ale w takim stanie, w jakim była Mimi nie moglibyśmy jej nawet na chwilę wypuścić w domu: brudny od błota brzuch i łapki. Czas umówić się na kolejną wizytę u pani Marty na strzyżenie i fachowe kąpanie, bo jednak nasza robota to totalna prowizorka.

Nie mamy Mimi od szczeniaczka. Mamy ją od czasu gdy ponoć skończyła 6 lat, czyli jest z nami dwa lata. Może napiszę historię z jej perspektywy, tak chyba będzie się Wam lepiej czytać.

Nie od razu miałam na imię Mimi. Wcześniej byłam nazywana Trzpiotka i Hanusia. Nienawidzę tego pierwszego imienia. To z czasów, gdy razem z czterema innymi pieskami byłam zamknięta w zimnych pseudo budach na tyłach domu w jednej z lubuskich wsi. Inne pieski miały więcej "szczęścia" - one żyły razem. Ja byłam suczką, zamkniętą osobno, oglądającą świat przez szpary między deskami mojej drewnianej klitki. Jadłam zmielone kości drobiowe, od święta. O świeżej wodzie mogłam zapomnieć. Moja mama mieszkała w cieplutkim domu razem z moimi oprawcami. A mnie się trafiło niechciane sześć lat udręki. Moje życie zmieniło się dopiero w marcu dwa lata temu. Inspektorzy OTOZ Animals z Zielonej Góry dostali informację o naszej psiej piątce. Zabrali moich psich przyjaciół. A, że byłam zamknięta osobno, zauważyli mnie na samym końcu. Fuks, szczęście.

Odrobaczono mnie, odpchlono, wykąpano i właśnie wtedy poczułam, ze zaczynam nowe życie. Nadano mi też imię Hanusia. Choć wtedy jeszcze myślałam, ze przyjdzie mi mieszkać juz na zawsze w hoteliku dla piesków. Cóż, wielokroć lepsze to niż... tamto piekło. Kto by zechciał kundelka, szaraczka takiego jak ja? A jednak! Zaraz po Wielkanocy przyjechali Oni - Pańcia popłakała się jak mnie zobaczyła! A przecież nic nie zrobiłam. Wąchałam, niuchałam tych "nowych". Dostałam smaczki i nową, czerwoną obrożę. Zabrali mnie do domu. Do MOJEGO nowego domu!
I tak zostałam Mimisią, władczynią sofy w salonie i panią łóżka w sypialni. Szybko odkryłam, ze uwielbiam wycieczki samochodem, wylegiwanie na słonku i mizianie po brzuszku. Pańcia nauczyła mnie tez siadać i podawać dwie łapki, a z czasem i komendę „obrót”.
Mam tylko jednego kolegę, na którego nie szczekam. Wabi się Knut i jest białym terrierkiem. Był pierwszym pieskiem, którego poznałam na moim osiedlu.

Ot, i cała historia naszej psiny. Jest pełnoprawnym członkiem naszej rodzinki. Czy Wy też macie jakieś ciekawe historie Waszych piesków?